غزل

گر نگاهی به ما كند زهرا
دردها را دوا كند زهرا

بر دل و جان ما صفا بخشد
گر نگاهی به ما كند زهرا

كم مخواه از عطای بسیارش
كآنچه خواهی، عطا كند زهرا

بضعۀ مصطفی بُوَد زآن‌رو
جلوه چون مصطفی كند زهرا

خانۀ وحی را، ز رخسارش،
رشكِ غار حَرا كند زهرا

نه عجب گر به شأن او گویند،
خاك را كیمیا كند زهرا

این مقام كنیز او باشد
تا دگر خود، چه‌ها كند زهرا!

چهره پوشد ز مرد نابینا
تا بدین حد، حیا كند زهرا

در طرفداری از خدا و رسول
به علی اقتدا كند زهرا

روز محشر -كه از شفاعت خویش
حشر دیگر به پا كند زهرا-

همچو مرغی كه دانه بر چیند،
دوستان را جدا كند زهرا

چه شود گر زِ رحمت بسیار
حاجت ما روا كند زهرا؟

چه شود گر که بر «مؤید» هم
نظری از وفا کند زهرا

شاعر: مؤید