امام حسن مجتبی علیه السلام در حدیث شریفی فرموده‌اند مادر گرامیشان حضرت زهرا سلام الله علیها در مناجات شبانگاهی‌شان مومنین و مومنات را دعا میفرمودند و برای خود دعایی نمی‌کردند.

 ابـن بـابـويـه بـه سـنـد مـعـتبر از حضرت امام حسن عليه السّلام روايت كرده است كه آن حـضـرت فـرمـود كـه در شـب جـمـعـه مـادرم فـاطـمـه عـليـهـاالسـّلام در مـحراب خود ايستاده و مشغول بندگى حق تعالى گرديد و پيوسته در ركوع و سجود و قيام و دعا بود و تا صبح طـالع شـد شنيدم كه پيوسته دعا مى‌كرد از براى مؤمنين و مؤمنات و ايشان را نام مى برد و دعا براى ايشان بسيار مى كرد و از براى خود دعائى نمى كرد، پس گفتم : اى مادر! چرا از بـراى خـود دعـا نـكـردى چـنـانكه از براى ديگران كردى ؟ فرمود: يا بُنَىَّ! الْجارُ ثُمَّ الدّار؛ اى پسرجان من! اوّل همسايه را بايد رسيد و آخر خود را.
 

«منتهی الامال،باب دوم،صفحه 97»